Steven van der Laan onderzocht vijf van de meest ingrijpende innovaties in de Nederlandse varkensfokkerij om te achterhalen hoe de modernisering hiervan tot stand is gekomen. Uit zijn onderzoek blijkt dat de verwetenschappelijking geen lineaire ontwikkeling geweest is, maar een vanzelfsprekende ontwikkeling voortkomend uit een gemeenschappelijk idee van een noodzakelijke modernisering.

De Nederlandse varkensfokkerij heeft in de twintigste eeuw een grote metamorfose doorgemaakt. Van een bijzaak op de meeste boerderijen, die maar door weinig mensen serieus werd genomen, tot een van de belangrijkste takken van de Nederlandse veeteelt.

Tegelijkertijd is wetenschap een steeds grotere rol gaan spelen in de praktijk van het varkensfokken. Een varkensfokker kan tegenwoordig niet zonder kunstmatige inseminatie, computer en ultrasone spekdiktemeting, en zijn fokschema’s zijn in overeenstemming met de wetten van de genetica.

Van der Laan laat zien dat de grotere rol van wetenschap in de varkensfokkerij geen lineaire ontwikkeling was waarbij de kunst van het fokken langzamerhand werd vervangen door de rationaliteit van de wetenschap. Fokkers, wetenschappers en andere belanghebbenden deelden het idee van een noodzakelijke modernisering van de fokkerij, met daarbij een centrale rol voor wetenschap en technologie. De verwetenschappelijking was een vanzelfsprekende ontwikkeling en is niet door wetenschappers en beleidsmakers aan boeren opgelegd.